martes, 31 de enero de 2012

TODOS LOS DÍAS SON BUENOS DÍAS





Cada cierto tiempo telefoneo a mis amistades, a las cercanas, a las que no trato con asiduidad, a las que viven fuera de mi ciudad y a las que las circunstancias vitales han derivado por distintos derroteros.
Algunas de esas llamadas las espacio demasiado. Yo he cambiado muchísimo. Creo haber evolucionado y, además, de forma positiva. También he madurado y envejecido, lógico, pero he aprendido a aceptar y a acrecentar mi resistencia al dolor y a los avatares existenciales menos amables. Mi capacidad de asombro y gozo se incrementan por momentos. Me he enamorado y desenamorado muchas veces. He sonreído a distintas vicisitudes y he teñido de lila varias “grisicitudes”. He muerto y he resucitado en sendas ocasiones. He trabajado duro y me he divertido lo que he podido y me han dejado. La lectura ha abierto perspectivas a mi visión existencial. Foráneas y autóctonas músicas han elevado mi espíritu.

También he aprendido a disfrutar, a renunciar y a callar… cuando no tengo nada que decir, claro está…

La vida se compone de partituras con notas cambiantes, a veces mandan los bemoles, otras veces, las fusas se rebelan ante las negras corcheas sin claves de SOL.

Por eso, no entiendo que algunas de mis amigas, con las que no hablo desde hace muchísimo tiempo, a la típica y tópica pregunta de “¿cómo estás?”, invariablemente responden:

-Igual que siempre…

¿Cómo puede alguien estar igual que siempre?
Algunas se han vuelto a casar o a separar. Otras han tenido una hija o un hijo. Una de ellas, jubilada y viajera impenitente, se ha ido a recorrer el mundo en crucero. Hay una amiga que ha comenzado a engrosar la cruel fila del desempleo desde que la crisis se aficionó al E.R.E. (Expediente de Regulación de Empleo) y una más que ha emprendido un proyecto, generando con ello su propio puesto de trabajo y algún otro puesto para otra trabajadora tenaz.

Me encantaría sugerir una disyuntiva:

Imagínate que sabes a ciencia cierta que vas a morir en breve. Si logras superar el miedo, ¿volverías a responder a alguien que te pregunta cómo estás que “como siempre”? ¿Detallarías tus dolencias con minuciosidad espantando a todas y todos los que te rodean? ¿O comenzarías a VIVIR cada día como lo que es, único e irrepetible?

Hoy es el único martes 31 de Enero de 2012 que tendré la suerte de vivir. Y os aseguro que no será como siempre porque no va a haber otro igual.
Todos los días son buenos días, aunque no te toque la lotería. Aunque no te toque nadie. Aunque no tengas ganas de nada, aunque tengas deseos incumplidos. Aunque tus disparejos objetivos parezcan tornarse inalcanzables.
Todos los días son disímiles aunque se asemejen. Si no soportas la rutina y las jornadas clónicas, reinvéntalas. Hazte propuestas, agenda en mano, y cumple plazos, disponte a citar y autocitarte, disfruta de una película, acude a tertulias y conferencias, presentaciones de libros, conciertos inopinados. Pasea por placer. Comparte tus logros. Sacúdete la desidia, el desaliento y la tristeza.
Huye de la queja y de la mísera autocompasión. Gobierna tus horas. Regálate un respiro, una siesta. Aparca el miedo y el letargo.

Felicítate por estar viva. Es un consejo y un encargo.

lunes, 23 de enero de 2012

MI CASA ES MI ESCRITURA

                                        Cuadro de Retamero



Mi casa provisoria
está hecha de peldaños.
Desde mi casa atisbo la tuya.
Habito en el ocaso
y en la aurora,
me concentro en cada paso
y agradezco cada regalada hora.

Ya nada ni nadie me subyuga
con embaucos, embargos,
encargos ni suturas,
alardes vagos,
ladrillos prosaicos
o costosas y superfluas basuras.
Mi casa es tu ventana.
Tu ventana asoma a la hermosura.
Tu hermosura asombra
e inspira mi escritura. 

Mi casa se ilumina
con tu inteligencia encantadora,
me torno doméstica
aunque me piense mundana,
guiso sin prisa recetas esbeltas,
y neutralizo el fuego
de nuestras ansias crasas.

Me recuesto en quimeras factibles
y dormito en una cama
sin intenciones abatibles.
Mis cuadernos y papeles
con esbozados versos
los guardo en cajas,
como tesoros sin laureles,
como valiosas alhajas.

Como Cristina asevera,
“mi casa es la escritura”
y me siento hospitalaria
cuando te acercas a su lectura.






jueves, 12 de enero de 2012

LUAR NA LUBRE, “Versos de luz”. Una canción a la esperanza.



Mensaje recibido...

Tal vez penses que nada cambiou /Tal vez pienses que nada cambió
(Qu)e de ningún dos esforzos / Que de ninguno de los esfuerzos
Ves resposta hoxe / Ves respuesta hoy
Pero pouco a pouco / Pero poco a poco
Algo se move / Algo se mueve
E o sol, con versos de luz, avanza / Y el sol, con versos de luz, avanza
Atravesando as nubes / Atravesando las nubes
Espertando a paisaxe / Despertando el paisaje
Por entre os feixes de arumes / Por entre los haces de espiochas (hojas de los pinos)
Algún froito nace / Algún fruto nace.
Tralas nubes / Tras las nubes
Versos de luz / Versos de luz
Quedan as pegadas / Quedan las huellas
Do que outros xa fixeron / De lo que otros ya hicieron
Tralas nubes / Tras las nubes
Versos de luz / Versos de luz
A historia nos agarda / La historia nos aguarda
I é noso o tempo / Y es nuestro el tiempo
Quedarán pegadas / Quedarán huellas
Do que estamos facendo / De lo que estamos haciendo.
As cousas nunca se cambian de golpe / Las cosas nunca se cambian de golpe
Pero non podes cansarte / Pero no puedes cansarte
Non quedes durmido / No te quedes dormido
Porque o desta viaxe / Porque lo de este viaje
Non é un camiño / No es un camino
Son mil, i hemos de andalos todos / Son mil, y hemos de andarlos todos
E imos avanzando / Y vamos avanzando
Sen un soio silencio / Sin un solo silencio
Que o vento segue soprando / Que el viento sigue soplando
I este é o noso tempo / Y este es nuestro tiempo.
Tralas nubes / Tras las nubes
Versos de luz / Versos de luz
Chaman a(marcan) un futuro / Llaman a(marcan) un futuro
Que non está tan lonxe / Que no está tan lejos
Tralas nubes / Tras las nubes
Versos de luz / Versos de luz
Hai que cambia-lo mundo / Hay que cambiar el mundo
Cada un como pode / Cada uno como puede
Porque hai un futuro / Porque hay un futuro
E non está tan lonxe / Y no está tan lejos.

lunes, 9 de enero de 2012

VIDEO REALIZADO POR LUCIA UO SOBRE UNO DE MIS POEMAS


Lucía Uo es la realizadora que me ha enviado desde Japón , gracias a la magia de las redes de Internet, un video basado en uno de mis poemas, “El primer beso”.

Es una pequeña muestra de “Peldaños”, mi primer poemario editado por LápizCero ediciones y que reconvertido, en un poema audiovisual, se ve enriquecido con la peculiar sensibilidad y creatividad artística de Lucía Uo.
Un millón de gracias. Disfrutadlo…
Hay muchísimos y excelentes videos de esta creativa autodidacta en la red que os recomiendo… Buscad y encontraréis… Amad y seréis amad@s... Acercaros a la Poesía y al Arte para hacer de vuestro mundo, vuestro espacio y vuestro tiempo algo más auténtico, digno y soportable.






Por ser una edición limitada, si quieres conseguir un ejemplar de “Peldaños” en papel solicítalo en celestevez05@hotmail.com.

ISBN: 978-84-92830-52-7

También puedes conseguirlo en formato e-book:

http://www.todoebook.com/PELDANOS---MANDALA-Y-LAPIZCERO-LibroEbook-9788492830565.html